به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اتاق بازرگانی ایران، احمد صادقیان عضو هیئت نمایندگان اتاق تهران گفت: با وجود اینکه حمایت از کشاورزان برای توسعه کشاورزی در کشور واجب است؛ ولی خرید تضمینی نمی تواند روش مناسبی باشد و باید تجدیدنظر در آن صورت گیرد. وی با اشاره به اینکه دولت در حال حاضر بحث کمک و اعطای یارانه به کشاورزان را در خرید تضمینی می بیند، اظهار کرد: خرید تضمینی محصولات کشاورزی و به خصوص گندم توسط دولت صحیح نیست و باعث می شود ارتباط بین تولیدکننده که کشاورز است و خریدار و مصرف کننده که واحدهای صنعتی هستند، عملا قطع شود، چیزی که الان هم شاهدش هستیم. به گفته صادقیان، دولت به خریدار انحصاری بسیاری از محصولات کشاورزی و باغی کشور تبدیل شده است و پس از خرید محصولات آن را انبار و سپس روانه بازار می کند که اتفاق خوبی نیست. ما در حال حاضرشاهد هستیم که قیمت محصولات کشاورزی ما با قیمت جهانی متناسب نیست، در حالی که این قیمت ها باید یکسان باشد و تولیدکننده (کشاورز) با مصرف کننده (شرکت های صنایع غذایی) ارتباط داشته باشد و خرید را به صورت مستقیم انجام دهند و پس از آن، دولت می تواند مازاد تولید را به صورت تضمینی از تولیدکننده بخرد. وی افزود: در بحث تولید انواع محصولات کشاورزی، صنایع غذایی و تبدیلی و صادرات این محصولات، نیاز به حمایت دولت داریم؛ اینکه ما بحث خرید تضمینی را مطرح کنیم و بحث کمک به کشاورز را در خرید محصول به قیمت بالاتر بگنجانیم و بعد باعث شویم که نرخ محصولات صنایع غذایی در کشورمان بالا برود و در نهایت در سفره مردم کالاها با قیمت بالاتری وجود داشته باشد، اصلا درست نیست و در هیچ کجای دنیا هم رایج نیست؛ این یک واقعیت است که خرید تضمینی محصولات کشاورزی به این روش در کشور ما باعث بالا رفتن قیمت تمام شده محصولات کشاورزی و صنایع غذایی می شود. صادقیان در ادامه گفت: دولت به جای خرید تضمینی می‌تواند از طریق نهاده های کشاورزی مانند ارائه کود، سم، بذر، تجهیزات کشاورزی، سیستم های آبیاری و بخشی هم نقدی از کشاورز حمایت کند. وی افزود: توجه داشته باشید که دولت امسال مجبور شد به صورت انحصاری ۱۱.۵ میلیون تن گندم خریداری کند و تامین منابع آن بار سنگینی بود تا جایی که مجبور به عرضه اوراق شد؛ از طرف دیگر، این حجم بالای خرید باعث می شود که اصلا به کیفیت توجهی صورت نگیرد و همه محصول به یک قیمت، خریداری شود و انگیزه ای برای بالا بردن کیفیت محصول وجود نداشته باشد؛ در صورتی که وقتی مصرف کننده واقعی با کشاورز ارتباط داشته باشد هم بار تامین مالی دولت سبک می شود و هم خرید براساس کیفیت صورت می گیرد و کشاورز مجبور می شود به این موضوع بها دهد.