تا سال ۲۰۵۰ میلادی، باید بتوانیم غذای بیش از دو میلیارد انسان را تامین کنیم در حالی که میزان زمین و خاک قابل استفاده کمتر است. در همین حال، پیش‌بینی می‌شود اگر سطوح دی‌اکسیدکربن به ۶۰۰ قسمت در یک میلیون برسد- یعنی ۵۰ درصد بالاتر از سطح امروزی آن-، انتظار می‌رود در سال ۲۰۵۰ میلادی در اغلب روزها، دمای هوا به اندازه ی گرم‌ترین روزهای سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ میلادی افزایش یابد. به گزارش ایانا از sciencedaily در یک مطالعه‌ی میدانی سه ساله، پژوهشگران ثابت کردند که در شرایط آب و هوایی پیش بینی شده برای سال‌های ۲۰۵۰ میلادی بذر سویای اصلاح شده، باروری بیشتری نسبت به سویای معمولی دارد. کارل برناکی، دانشیار رشته‌ی نباتات و بیولوژی در انستیتو ژنومیک کارل ووز در دانشگاه ایلی‌نویز، می‌گوید: "تغییر سیستم اقلیمی و جوی ما جدای از تغییر دیگر عوامل نیست". به گفته‌ی او "به نظر می آید تاثیر دی‌اکسیدکربن به تنهایی، بیش از حد تعمیم داده شده است، در حالی که پیچیدگی نقش دمای هوا در این تغییرات مورد غفلت قرار می‌گیرد. این پژوهش گامی است در جهت یافتن راهی برای کاستن نقش درجه حرارت هایی که موجب از دست رفتن بازدهی محصول می شود، که احتمالا حتی با بالا رفتن غلظت دی‌اکسیدکربن نیز اتفاق می‌افتد." این مطالعه که در مجله‌ی گیاه‌شناسی تجربی چاپ شد، به این دریافت رسید که محصول اصلاح‌شده هنگامی که در شرایطی که دمای هوا و دی اکسیدکربن افزایش می یابد قرار می‌گیرد باروری بیشتری دارد، با این حال در این مورد که بین محصولات اصلاح شده و اصلاح نشده که در دمای بالا یا در شرایطی که دی اکسید کربن افزایش می یابد یا شرایط آب و هوایی امروزی رشد می کنند تفاوتی وجود دارد یا نه، یافته های اندکی در دست است. این کار نشان می‌دهد که ما می‌توانیم با اصلاح بذر، تاثیرات زیانبار درجه‌ی حرارت بالا را از بین ببریم. به علاوه، برناکی می‌گوید که این تحقیقات روشن می‌کند که ما نمی‌توانیم سیستم‌های پیچیده‌ی زیست ‌محیطی و زراعتی را به این فرمول تقلیل دهیم که با افزایش دی‌اکسیدکربن باروری افزایش می یابد و افزایش دما باروری را کاهش می‌دهد. به گفته‌ی آیریس کهلر، پژوهشگر دوره‌ی پسادکتری در آزمایشگاه برناکی، "آزمایشاتی که تحت شرایط کنترل شده انجام می‌گیرد، برای درک مفاهیم و سازوکارهایی اساسی بسیار مهم است. اما برای درک این مسئله که در یک وضعیت در جهان واقع چه رخ می‌دهد، بسیار حیاتی است که پاسخ‌هایی را در بستر طبیعی مطالعه کنیم، در این میان، محصولاتی که در شرایط با میزان بالای دی‌اکسیدکربن ، گاز اوزون و دمای هوا رشد می کنند یا به بیانی دیگر با شیوه‌ی سوی فیس (Soy Face) پرورش پیدا می‌کنند، برای این نوع از مطالعه عالی هستند". سوی فیس امکانی نوآورانه است که به شرایط جوی آینده نزدیک می‌شود تا تاثیر آن بر محصولات غرب میانه [در ایالات متحده‌ی امریکا] بررسی شود. این یافته‌ها خیلی قابل توجه است، چرا که محصولات در این تجربه در معرض همان شرایط جوی (آفتاب، باد، باران، ابر و غیره) قرار می‌گیرند که دیگر محصولات مزارع ایلی‌نویز قرار می‌گیرند. برناکی می‌گوید: "در واقع این مسئله قدری غیر مترقبه است. من مدتی است که دست درکار پژوهش میدانی هستم و تغییرپذیری یکی از چیزهایی است که در ذات پژوهش میدانی است. البته، ما تغییرپذیری را در باروری از سالی به سال دیگر مشاهده می‌کنیم.، اما تفاوت میان گیاهان اصلاح شده و اصلاح نشده به نحو برجسته‌ای طی این سه سال اخیر ثابت بود و این در واقع قدری غیرمترقبه است." این سویاهای اصلاح‌شده فقط یک بخش از معادله برای برآوردن نیازهای ۲۰۵۰ میلادی هستند. این اصلاح احتمالا می‌تواند با دیگر اصلاحات ترکیب شود، یعنی فرایندی که "انباشتن" خوانده می‌شود صورت بگیرد تا بازدهی بالاتری را ایجاد کند. برناکی می‌گوید، "هنگامی که تلاش می‌کنیم نیازهای غذایی‌مان را برای آینده برآورده کنیم، این اصلاح خاص، یکی از بسیار ابزارهایی است که لازم است به آن تکیه کنیم". "تعداد زیادی پژوهش در کره‌ی خاکی وجود دارد که به راهبردهای متفاوتی نگاه می‌کنند تا بهبود حاصل شود، و بیشتر این راهبردها مانعه الجمع نیستند". مترجم: بهاران پدرام